Tweede uitzending MAX Maakt Mogelijk

Verslag van de filmdagen met de filmploeg van Omroep MAX, 14 en 15 juni 2019

Op 12 juni kwamen Klara Dam en Ria Bakker aan in Oeganda in verband met filmopnames door Omroep MAX.

Na een voorbereidingsdag  op 13 juni ontmoetten we op 14 juni de filmploeg van Omroep MAX om half 10 bij een restaurant annex supermarkt in Jinja. De crew bestond uit twee cameramannen, een geluidsman, de regisseur en de producer. Jan Slagter zou de volgende dag mee komen voor de interviews. We reden meteen door naar de eerste granny van deze dag, Florance Bikufa. Haar mochten we vertellen dat ze een huisje kreeg van MAX Maakt Mogelijk.

Justine vertelde hoe trots hij op deze oma was. Ondanks alle ellende hield ze er de moed goed in. Ze ging elke dag  naar de markt in Jinja om daar fruit te verkopen. Maar ze was dan altijd erg bezorgd om de kleinkinderen die alleen thuis waren. Maar ze moest wel om aan eten te komen en om het schoolgeld te kunnen betalen.

Wat was ze blij toen ze hoorde dat ze een huisje kreeg. Klara moest voor de camera vertellen wat dit met haar deed. Ze hield het niet droog, maar ze was niet de enige, ook één van de cameramannen had het moeilijk…..

De pick-up waarmee wij reisden, vervoerde niet alleen ons, maar vandaag ook twee hoogzwangere geiten, die we af gingen leveren bij Sauba.

Sauba was de grootmoeder die we bij ons vorige bezoek doodziek aantroffen. Zij kreeg een huisje van iemand uit Baarn. Dat drong toen nauwelijks tot haar door. We bezochten haar later nog in het ziekenhuis, waar ze bijna verhongerde omdat niemand eraan gedacht had om eten voor haar te maken. Maar vandaag straalde ze helemaal. Haar huisje was klaar en nu kreeg ze ook nog twee zwangere geiten! Het is de bedoeling dat ze met die geiten verder gaat fokken. Ze kan dan twee dingen doen: een paar geiten verkopen en schoolgeld betalen, of wachten tot ze acht geiten heeft en die dan inruilen voor een koe. Ze heeft dan melk voor de kinderen.

Vervolgens reden we met de crew van Omroep MAX  naar het huisje van Florence Nabirye.

Florence was de vorige keer heel boos toen we bij haar aankwamen, omdat ze net hard tegen haar oor was geslagen door iemand die niet helemaal normaal functioneerde. Maar toen ze hoorde dat ze een huisje kreeg van de Casa Ladies with a Mission uit Haren/Eelde ging ze helemaal uit haar dak.

Het huisje van Florence was nog niet helemaal klaar, men was nog volop bezig met de bouw ervan. Jongeren waren onder leiding van een ervaren iemand bezig met het dak van het huisje. Een bijkomend maar niet onbelangrijk effect van de uitzending van MAX Maakt Mogelijk is dat jongeren de kans krijgen om het vak van bouwvakker te leren. Ze verdienen ook meteen geld.

De laatste granny die we deze dag met de filmploeg gingen bezoeken was Jane, waar we de dag ervoor ook al waren geweest. Zij was in de eerste uitzending van MAX Maakt Mogelijk gefilmd. Nu had ze een nieuw huisje en een mooi winkeltje.

Er komt wel wat kijken voor een televisieprogramma van 27 minuten! De filmploeg bestond uit fijne mensen, die heel betrokken waren op het project.

Op weg naar het project (daarmee bedoelen we de gebouwen van Pefo) kwamen we langs  een school waar Pefo nauw contact mee heeft. Naar aanleiding van de televisie-uitzending van MAX Maakt Mogelijk heeft een gezin uit Ede besloten het project van Pefo langdurig te gaan steunen. Zij gaan zich met name richten op het onderwijs. Met behulp van ouders/schoonouders gaat deze school afgebouwd worden.

De klassen waren overvol en de leerkrachten konden weinig anders doen dan klassikaal één en ander opdreunen, want leermiddelen waren er nauwelijks. Maar enthousiasme was er genoeg. Ook de cameraman had het zichtbaar naar zijn zin.

We reden terug naar het project van Pefo, waar twee boda-boda’s klaar stonden om ons met wat lappen stof onder de arm naar de naaiclub te brengen. Boda-boda’s zijn brommertjes die in Oeganda gebruikt worden als het lokale vervoermiddel.

De naaiclub bestaat uit een 15-tal vrouwen die twee keer in de week bij elkaar komen op het project om daar spullen te maken voor de verkoop. Ze maken o.a. schorten, tassen, ovenwanten en stoffen beesten. Die kopen wij van ze om ze in Nederland op markten en braderieën en tijdens voorlichtingsbijeenkomsten te verkopen. Ook verkopen ze spullen in het winkeltje op het project. De vorige keer vroegen ze ons of wij er voor konden zorgen dat ze allemaal een eigen naaimachine zouden krijgen. Dan kunnen ze thuis aan de slag en hoeven ze de kleinkinderen niet alleen te laten. Ook kunnen ze voor anderen in opdracht kleding maken. Gered Gereedschap heeft inmiddels toegezegd dat ze in de tweede helft van 2019 15 naaimachines zullen sturen. Weer 15 hele blije grannies!

Na nog een interview met Justine over de invloed die vader Wijand, de Nederlandse pater die hem als kind min of meer geadopteerd heeft, op zijn leven heeft gehad, ging de televisieploeg van MAX richting Kampala. Wij bleven nog een tijdje op het project, o.a. om met de borduurploeg te praten en het winkeltje te bekijken, dat er niet goed uit zag. We bespraken met Judith van het project hoe dit eventueel anders moet. Hier gaan we in november verder mee aan de slag. Het was weer een lange, maar hele mooie dag.

Op de tweede filmdag, de derde dag voor ons op het project, moest er eerst geoefend worden met de boda boda. Jan Slagter was vandaag ook aanwezig. We zouden met drie boda boda’s op weg gaan naar granny Saina, wij achterop en Jan die zelf reed.

Maar op weg naar Saina kwamen we weer langs het huisje van Rose Makoha. Ze had op dat moment veel klandizie voor haar winkeltje. Hoewel het niet in het script stond, vond de filmploeg dit zo leuk, dat zij uitgebreid gefilmd werd.

We vervolgden onze tocht naar Saina. Ook zij was tijdens de eerste uitzending van MAX Maakt Mogelijk gefilmd in haar oude huisje. Wij hadden haar al een keer eerder bezocht in haar nieuwe huisje, Maar de filmploeg uiteraard nog niet. Saina is zo’n schat en de kinderen zijn ook zo ontzettend leuk, het is een feest om ze te bezoeken. Ook Saina had destijds extra geld gekregen om nieuwe kleren te kopen en een winkeltje te beginnen. En dat winkeltje zag er heel goed uit.

Hierboven drie van de kleinkinderen van Saina. Alle kinderen zagen er schoon en netjes uit. Wat een verschil met de eerste keer dat ze gefilmd werden. Bij alle grannies zien de nieuwe huisjes er ook heel netjes opgeruimd uit. Nu is dat niet zo moeilijk, omdat ze nauwelijks spullen hebben. Maar je kan toch zien dat ze alles heel schoon houden.

We werden uitbundig uitgezwaaid door Saina en alle kleinkinderen. Ook de boda boda jongens werden bedankt en we stapten weer in de pick-up met Khasim, onze chauffeur. Tapenenzie was de volgende oma die we bezochten. Ook zij was eerder gefilmd door de ploeg van MAX. En ook hier was het verschil met toen zo ontzettend groot. De eerste keer dat we Tapenenzie ontmoetten, voelde ze zich heel ziek. De kleinkinderen zaten er onthutst bij, ze waren heel bezorgd. En nu stond ze te juichen in haar winkeltje, zo mooi!

.De laatste oma die we tijdens deze reis bezochten was Mangadalena. Wij hadden haar op de eerste dag ook al ontmoet. Nu kwamen we haar twee geiten brengen, die al weer een behoorlijke tijd in de bak van de pick-up hadden moeten doorbrengen.

Het huisje van Mangadalena had inmiddels een naam gekregen. De betreffende donoren zullen het wel herkennen. De geiten betekenen voor Mangadelena ook een bron van inkomsten, waarmee ze in de toekomst het schoolgeld van de kinderen kan betalen.

De filmploeg kon weer de lange terugreis naar Kampala aanvangen en wij werden door onze geweldige chauffeur Khasim teruggebracht naar onze lodge. Het waren weer gedenkwaardige dagen en we zijn ook weer heel benieuwd naar het eindresultaat. Maar omdat de hele ploeg zeer professioneel is, gaat het ook nu weer een mooie uitzending worden, daar zijn we van overtuigd.

Juni 2019