Kort verslag van onze reis naar het project in Oeganda in februari 2020.
We, dat zijn Bert, Hennie (vriendin van mij), Piet (vriend van Bert) en ik, vertrokken op donderdag 20 februari ’s morgens vanaf Schiphol naar Entebbe. Daar werden we om half 11 ’s avonds opgehaald door een taxibusje dat ons naar het Secrets Guest House bracht. Daar sliepen wij tijdens onze reis in november ook met Alie, Sietie, Peta, Bert en ik.
De volgende ochtend arriveerde Khasim, de chauffeur, om 11 uur. Ik had Justine ten strengste verboden om ons op te halen. Hij heeft wel wat anders te doen leek mij. Om 4 uur waren we in de Kingfisher, het ging dus redelijk vlot. Huisje 52 stond weer op Bert en mij te wachten. Piet en Hennie hadden elk een eenpersoonshuisje vlak achter ons, dezelfde huisjes die Klara en ik in juni hadden. Het voelde als thuiskomen. Justine kwam ons welkom heten.
De volgende ochtend zagen we de zon opkomen boven het Victoria meer.
Om 9 uur pikte Khasim ons op. Bert en Piet gingen naar een voetbalveld in de buurt van het project, waar PESTI, zijn sportproject, een training had. Hennie en ik werden gedropt in Jinja, waar we inkopen gingen doen. We moesten alles in één keer doen omdat we verder geen tijd hiervoor hadden. Maar het is redelijk gelukt. Onze beloning was passion fruit bij de Deli’s.
Die middag hadden we een paar uur vrij, het was heerlijk weer, dus lekker gezwommen en een tukkie in de zon gedaan. Tegen de avond kwam Justine met zijn zoon Alex. We aten met elkaar in het restaurant.
De volgende ochtend, het was zondag, kwam Khasim ons ophalen om met ons naar de Itanda Falls te gaan, welbekend bij Klara. Dat was nog een flink stuk rijden.
Het was flink warm. We doken bij terugkomst dan ook meteen weer het zwembad in. Deze dag was onze vrije dag. Om 5 uur maakten we de welbekende boottocht naar de source of the Nile. Weer mooie vogeltjes gezien.
De volgende dag begon het echte werk. Khasim haalde ons om 9 uur op en na iedereen begroet te hebben op het project en een snelle bak koffie gingen Hennie en ik samen met Judith en Khasim op weg. Deze dag stonden 9 bezoeken op het programma. We begonnen bij Hadija Mutesi, de granny die van de kerk uit Klazienaveen een huisje had gekregen. Zij was echter niet thuis, ze was naar het project gelopen om te vertellen dat ze thuis moest blijven vanwege ons bezoek…. Maar aan het eind van de dag gingen we weer bij haar langs en toen was ze er wel. Kate was de volgende. Zij heeft 9 kleinkinderen en woonde in een superklein hutje met een strooien dak. Maar nu had ze ook een mooi huisje. Voor haar kleinkinderen wordt ook het schoolgeld betaald door haar sponsor. We gingen dan ook naar primary school waar 7 van de 9 kleinkinderen op zaten. De oudste 2 gaan naar de secondary school.
Ik ga hier niet alle grannies die we bezocht hebben noemen. Hennie heeft fantastisch werk gedaan door aantekeningen te maken tijdens onze bezoeken. En die is ze nu thuis aan het uitwerken. Wie belangstelling heeft voor een bepaalde granny kan het verslagje bij mij opvragen.
We waren die eerste dag om half vier weer terug op het project. Er stond weer een maaltijd klaar voor ons. Rond 5 uur waren we weer in de Kingfisher. ’s Avonds bereidden Hennie en ik de volgende dag voor. We lazen de levensverhalen goed door en noteerden vast wat er nog aan informatie ontbrak of wat niet duidelijk was voor ons.
Dinsdag bezochten we 8 grannies en woensdag ook 8 grannies. Vertragende factor was soms dat de kinderen spoorloos verdwenen waren. We moesten dan wachten tot ze uit bosjes en bomen geplukt waren. Soms durfden ze niet te komen en moesten ze er aan de haren bijgesleept worden.
Woensdag was een hele warme dag. Die avond zaten Hennie en ik er aardig doorheen. Maar gelukkig was de donderdag minder zwaar omdat er ook wat andere dingen op het programma stonden. We bezochten Anna Namulondo op haar school (secondary school). Zij is 21 jaar en wordt gesponsord door mevr. Sjölin uit Leeuwarden. Ze gaat nu het laatste jaar in en wil graag accountant worden. Maar de vraag is hoe lang ze nog gesponsord wordt door deze mevrouw. We gingen ook bij Brian, de schoenmaker langs. Die maakt al prachtige schoenen, leren sandalen. Het duurde even voordat hij het onder de knie had, omdat hij ook de naaimachine moest leren hanteren.
Hij heeft al 8 paar sandalen verkocht, maar hij kan nu nog maar alleen sandalen in maat 41 en 42 maken, want je hebt voor elke maat een speciale mal nodig. En die zijn best duur. Pefo gaat kijken hoe ze hem verder kunnen helpen. Op zijn beurt gaat hij ook weer een ander kleinkind opleiden. Hij is heel enthousiast en is elke dag op het project.
Een hoogtepunt gedurende deze dagen was het bezoek aan Primary Light School. Dit is de school waar de kinderen nu elke dag tussen de middag een beker maispap krijgen. Ze hadden gewacht met uitdelen tot wij er waren (gelukkig waren we maar 10 minuten te laat). De kinderen stonden in een enorme rij te dringen.
Het was supermooi om te zien hoe deze kinderen nu elke dag tijdens schooltijd wat te eten krijgen.
Deze dag was er ook overleg met de beide Judiths over het onderwijsprogramma. Er zijn verschillende donoren die de kleinkinderen van “hun” granny sponsoren met schoolgeld. En ook hebben verschillende andere mensen aangegeven wel het schoolgeld van een kind te willen betalen. Ook de Doopsgezinde Kerk in Drachten sponsort een aantal kinderen. We hebben afgesproken dat we elk jaar in december een verslag krijgen van elk kind dat gesponsord wordt via ons. Dat sturen we dan naar de betreffende donor, met daar meteen het verzoek bij om het schoolgeld voor het komende jaar te betalen. De “kleine” Judith (die van de bibliotheek) is verantwoordelijk voor het onderwijsprogramma en ze had haar zaakjes keurig op orde.
Nu we het toch over de bibliotheek hebben, daar werd hard gewerkt om de ruimte in vieren te delen. De kleuterhoek was klaar, dat zag er leuk uit. Er werd druk getimmerd aan een enorme boekenkast. Het ging ze nu nog niet lukken om de computerhoek tegen de wand te plaatsen. Er was geen geld om de tafels aan te passen. Hopelijk kan dat later wel gerealiseerd worden. Er was een nieuwe mevrouw voor de bibliotheek, plus een vrijwilliger die ooit gesponsord was door Pefo.
We hadden al wat van het ingezamelde Lego meegenomen in onze bagage en daar werd meteen enthousiast mee gespeeld onder leiding van juf Hennie en meester Piet.
Omdat we de vrijdag weer vol zaten met bezoeken aan grannies hebben we de donderdag vast alle bestelde spullen uitgezocht. De grannies hebben weer enorm hun best gedaan. Het borduurwerk zag er prachtig uit en ook de “Riny” kaarten zijn goed gemaakt. Klaske had voor alle grannies van haar borduurgroep een persoonlijke kaart meegegeven. Dat werd zeer op prijs gesteld.
We namen ook nog een kijkje in het winkeltje. Dat zag er netjes uit, maar het was dan ook behoorlijk leeg. Alle kleding die wij in november hadden meegenomen was verkocht. Er stonden alleen wat spullen die de grannies zelf gemaakt hadden. Teddy had gehoopt dat we weer het nodige meegenomen hadden, maar dat viel dus tegen. Gelukkig komt er over een paar weken 4 m3 aan kleding, schoenen, sportspullen en speelgoed aan.
De laatste dag op het project brak aan. We bezochten deze dag twee scholen waar de kinderen van Esereda op zitten. Deze granny was echt een openbaring. Tijdens ons vorige bezoek kreeg ik de indruk dat ze niet helemaal “normaal” was. Maar nu zag ze er goed uit en was ze ook heel alert. Eén kleinkind zat op het voortgezet onderwijs, een heel leuk meisje, de anderen zaten allemaal op de lagere school. Alle kinderen die gesponsord zijn hebben nieuwe schooluniformen gekregen, plus sokken en schoenen. Ze zien er piekfijn uit.
De conclusie van deze vijf dagen is dat alles weer super goed geregeld was. Alle huisjes waren klaar, alle grannies hadden een handeltje, op één na. Die granny wil graag kleding verkopen, maar omdat het nogal wat kost om een beginvoorraad te hebben, is besloten dat, als de container met kleding die wij verstuurd hebben aankomt, zij als eerste daar voor 100 euro kleding uit krijgt voor haar handeltje. Iedereen had een klein zonne-energie systeem op het dak. Alle kinderen die gesponsord zijn voor schoolgeld gaan naar school en hebben nieuwe kleding. Kortom Pefo doet wat ze belooft. Alle hulde voor de “grote” Judith.
Omdat wij het druk hadden met het bezoeken van alle grannies gingen Piet en Bert samen naar de kliniek van sister Rose. Vrienden van Henk en Jantina hadden geld meegegeven voor de aanschaf van een glucose-meter. Sister Rose zou die gaan kopen.
Het waren heftige dagen. We zagen kinderen met gruwelijke brandwonden, blinde kinderen, geestelijk gehandicapte kinderen, TB-patiënten, hongerige kinderen, zieke grannies, zieke kinderen, een wanhopige granny die haar (gehuurde) huisje niet meer in kon, omdat de eigenaar de deur had afgesloten, etc. Maar het was ook een voorrecht om zoveel oma’s blij te mogen maken met de mededeling dat ze een nieuw huisje krijgen. We zagen heel veel vreugde, zowel bij de grannies als bij de kleinkinderen.
Het laatste weekend nam Justine Piet, Hennie en mij mee naar Busia. Bert bleef achter om een aantal clinics te geven. We brachten eerst boeken en andere spullen naar het project in Busia. Daar richt Pefo zich met name op kinderen, veel scholen komen langs in de bibliotheek, zowel lagere scholen als middelbare scholen. Ook is er een vocational training centre, waar meisjes opgeleid worden tot naaister. Er wordt nog niet met grannies gewerkt.
We bezochten de plek waar Justine, samen met Robert Jan (de persoon die via Max bij ons terecht gekomen is en die elk jaar een aanzienlijk bedrag stort voor onderwijs) een lodge aan het bouwen is. Het is een prachtige plek aan het Victoria meer. Hopelijk wordt dit een succes. Het is uiteindelijk de bedoeling dat een bepaald percentage van de winst naar Pefo gaat.
We sliepen in een lodge die ook aan het Victoria meer lag, ook een mooie plek, maar de voorzieningen waren sober, of te wel, die waren er niet, geen water, geen elektriciteit. Ook wel eens leuk om mee te maken. Maar de zonsondergang en de volgende dag de zonsopgang waren spectaculair.
.
De volgende dag maakten we een boottochtje op het Victoria meer. Helaas moesten we snel weer terug omdat het begon te onweren.
De laatste activiteit van dit weekend was een bezoek aan de geitenfarm die door Pefo Nederland, met steun van Wilde Ganzen gebouwd was. Men was nog bezig met de omheining, maar er waren al zo’n 70 geiten aanwezig. Het is een gigantisch terrein, ongeveer 17 ha. Het water moet opgepompt worden uit het Victoria meer en wordt via slangen zo’n 1000 meter heuvelopwaarts in een groot waterreservoir gepompt.
Weer terug in Jinja moesten we onze spullen inpakken, want de volgende ochtend kwam Khasim ons halen en reden we, uitgezwaaid door Justine, weer naar Entebbe. We waren rond 4 uur in het Secrets Guest House. We aten wat en probeerden nog wat te slapen, voordat we om 1 uur ’s nachts naar het vliegveld gebracht werden. Het was een vrij kort, druk en heftig bezoek, maar bijzonder om te doen. Ik wil Hennie bedanken dat ze me zo fantastisch bijgestaan heeft. Je bent een kanjer Hennie.